Fragment F385

Notities uit een fibromyalgisch bestaan

Vandaag ben ik wadlopen. Het uitzicht is prachtig. Weids, ongerept, met hier en daar een zwerm vogels. Het is stil, de temperatuur zacht en de zon komt en gaat. Er is slechts één probleem. Ik ben te ver door gegaan en nu sta ik tot aan mijn nek in het slik. Het is niet zo koud als ik had verwacht. Nee, zelfs warm. Mijn handen, armen en benen gloeien ervan en zijn ietwat gezwollen. Bewegen gaat zwaar, traag en pijnlijk. De druk van de modder voelt onaangenaam. Veel fijner zou het zijn wanneer ik gedragen zou worden door de modder. En dan lekker ontspannen en meegaan met de trage stroom. Maar zo werkt het niet. Die stroom veroorzaak ik zelf en elke beweging voegt iets toe aan die onaangename druk.

Ik blijf stilstaan en neem de omgeving in mij op. Nog een zwerm vogels trekt met een golvende beweging voorbij en strijkt een paar honderd meter verderop neer. Of zou het een kilometer zijn? Ik kan het niet meer inschatten. Dat komt omdat het in mijn hoofd ook zo zwaar gaat. Ik heb moeite gedachten te ordenen en weet niet goed hoe ik zinnen in mijn hoofd om kan zetten in geluid.

Net voordat ik ging wadlopen lag ik in bed en werd wakker. De zon scheen en elke zonnestraal stond voor een idee van wat ik allemaal zou willen doen vandaag. Toen stond ik op, liep naar de kamer, keek om mij heen, de zonnestralen vol mogelijkheden keken triomfantelijk terug. Maar als ik in de kamer sta voel ik dat het anders zal gaan vandaag. De wil is er wel, lijf wil alleen niet. Hm… En dan, vanuit een hoek komt het. Slik stroomt als een vloedgolf de kamer binnen en nog voor ik opzij kan stappen sta ik er al tot aan mijn knieën in. Dan word ik stil, beweeg niet, draai alleen het bordje nog even om: ‘ben wadlopen’.

Iets aan de fysieke situatie veranderen kan ik niet. Het is wachten op eb, morgen zal het weer anders zijn. Mijn gemoed kan ik wel veranderen. Daar maak ik gewoon een mooi plaatje voor.

DP Photo Challenge | Earth