Bezig zijn met kunst is voor mij het filter wat nodig is om niet overprikkeld te raken in een overprikkelende wereld. In een te drukke omgeving ga ik het liefst fotograferen zodat mijn aandacht naar binnen gaat, weg van de drukte. Zo is F342 ontstaan tijdens een kinderfeestje in Monkeytown. Veel van mijn foto’s zijn een gevolg van een toevallig moment. Het onderwerp toont zich in het voorbijgaan, in een ooghoek. Verlaten beelden waarbij de mens vaak ontbreekt. Naast verstilling speel ik ook graag met grafische structuren, ze zijn onlosmakelijk verbonden met hoe ik de wereld zie.

Naast abstract werk maak ik ook meer realistische schilderijen. In beide vormen is verstilling een belangrijk kenmerk. Bij mijn realistische werk is vergankelijkheid een tweede eigenschap, wat een andere betekenis geeft aan het concept fragmenten: ik zoek naar een moment in de tijd. Zoals een bos tulpen waarbij de sprankeling nog overheerst maar het vergankelijke zichtbaar wordt. In de doorgeschoten stengels, volle bloemen of bruine randjes aan een blad. Het verbeelden van imperfectie brengt wel een vraag met zich mee. Hoe leg je imperfectie zo perfect mogelijk vast? Dat is een onderzoeksvraag waar ik mij de komende jaren over ga buigen…

Grafische structuren staan ook centraal in de tekeningenserie reflecties, al vertellen die een ander verhaal. Of misschien juist geen verhaal. De serie reflecties is ontstaan uit de behoefte los te komen van het denken. Een gelijkmatig raster vormt de basis, Oost-Indische inkt en een kroontjespen doen de rest. Tekeningen waarbij eenvoud de boventoon voert en emotie op de achtergrond blijft. In mijn figuratieve tekeningen staat de psyche juist meer centraal. Het zijn intuïtieve tekeningen, losser van opzet met vaak een wat melancholische sfeer.